به گزارش گیلان شهر : حسین قدیانی وبلاگنویس انقلابی نوشت:
سوپرانقلابی‌ها با تمسخر علی دایی علاوه بر آن‌که بی‌شخصیتی خودشان را بیش از پیش عیان می‌کنند، محبوبیت شهریار فوتبال ایران را نیز لحظه به لحظه مضاعف می‌کنند.
بدا به حال صدا و سیما که متأثر از نفوذ پایداری‌چی‌ها، منزلتی بالاتر از هفته‌نامه‌ی نه دی ندارد. اسم خودشان را گذاشته‌اند علمای سواد رسانه‌ای اما در جهل‌شان نسبت به رسانه همین بس که با بی‌خودترین بگومگوها، هر آینه بیش‌تر تلویزیون را از چشم مردم می‌اندازند.
علی دایی اگر قرار بود با دو تا طعنه و چهار تا متلک، میدان را به رقیب واگذار کند، هیچ وقت علی دایی نمی‌شد. من اگر جای حاکمیت بودم، عوض آن‌که با علی دایی قهر کنم شومن‌های بی‌شعور را به مرخصی می‌فرستادم. علی دایی نه با رانت که با زحمت به این محبوبیت رسیده است. اگر ما از فلان موضع او ناراحتیم، این دلیل نمی‌شود که حتی محاسن دایی را هم معایب ببینیم. کاش نگاه ما به عیب خودمان بود.
یک عیب بزرگ ما این است که با تنگ‌نظری، پای اغلب چهره‌های ملی را از جام جم کوتاه کرده‌ایم. هیچ خبری از هیچ سریال خوبی در هیچ شبکه‌ای از شبکه‌های صدا و سیما نیست، چون راه تعامل با جماعت هنرمند را بلد نیستیم. ما فقط بلدیم یک خط‌کش دست‌مان بگیریم که کدام بازی‌گر، کدام بازیکن، کدام کارشناس و کدام جامعه‌شناس، طرف‌دار نظام هستند و کدام نه. ذره‌بین انداخته‌ایم روی استوری چهره‌ها و همه را هم داریم با یک چوب می‌رانیم.
ما استاد این هستیم که از آرام‌ترین سلبریتی‌ها هم کنش‌گر سیاسی بسازیم. ما عوض آن‌که در جهت تلطیف فضا بکوشیم، شهوت این را داریم که علی‌الدوام بر خشم و خشونت افکار عمومی بیفزاییم. کاش رسانه‌ی ملی علاوه بر اسم، در رسم هم نمود داشت و این‌گونه لگد به اعتبار خود نمی‌زد.
از سویی علی دایی را تمسخر می‌کنند و از سویی سرباز جمهور را تحریف می‌کنند و بعد هم شاکی هستند که چرا بی‌بی‌سی بیننده‌ی بیش‌تری از بیست و سی دارد.
ایران وطن علی دایی است. ایران وطن رضا کیانیان است. ایران وطن پرویز پرستویی است. ایران وطن کریم باقری است. از فوتبال بگیر تا سینما؛ کم این عزیزان برای ما جام آورده‌اند؟ کم باعث اعتلای پرچم ایران شده‌اند؟
صورت علی دایی جای سیلی نیست؛ جای بوسه است. کاش عوض قهر، مهر بکاریم و ماندن در ایران را از یک عشق به یک جرم تبدیل نکنیم. عادل فردوسی‌پور حتماً از رسانه‌های آن‌ور آب پیش‌نهادهای چرب و چیل دارد؛ صرف ماندنش در این خاک ستودنی است. کاش نام مقدس ایران را تبدیل کنیم به محور وحدت و کاش از یاد نبریم که سرباز جمهور ابتدا ایران را حرم خواند، بعد جمهوری اسلامی را…
