این بازیگر در مقدمه نوشتار خود آورده است: «در مورد آن، که تصویری از بی‌دست‌پایی را از نظرگاه شخصی خود -و هم‌مسلکان این روزگاری‌اش- ترسیم کرد.»
گلستانی در ادامه نوشته است:
«این چه جور آدمی است که خود را هنرمند فرض می‌کند و -به قول خودش- بعد سی‌سال هنوز نمی‌فهمد که از راه هنر واقعی، البته در ایران، نمی‌شود -و تاریخ می‌گوید، تا امروز نشده است- به زندگی و رفاه -حتی از نوع مختصرش- رسید.
شنیدیم، دیدیم و همچنان می‌شنویم و می‌بینیم که هیچ اهلِ واقعی هنر و شعور و فرهنگ در این مملکت، روزگار به رفاه، حتی نسبی، نمی‌گذراند.
هنرمندها و کلاً آدم‌ها نمی‌توانند با درآمد بازیگریِ واقعی -و حتی کارمندی و کارگری و…- روزگار به رفاه -حتی نسبی- بگذرانند.
تو در جهانی زندگی می‌کنی که معیارهایت یا ایرانی نیست یا نشانه‌ای از شرافت، صداقت، سلامت، نجابت در آن یافت می‌نشود.
پس، ای هنری‌زن، به رفاه خودت برس و نمک‌پاش دل ریش مردم روزگارت نباش.»
